In deze bijdrage wordt de kwaliteit van de toelichting van fair values in de jaarrekening besproken aan de hand van IFRS 13. Wij richten ons in dit artikel op niet-financiële instellingen (hierna corporates). De belangrijkste conclusie van ons onderzoek is dat de omvang van de op fair value gewaardeerde activa en verplichtingen bij corporates beperkt is. IFRS 13 lijkt daarmee veel meer relevantie te hebben voor financiële instellingen (elders beschreven in dit themanummer) dan voor corporates. Als het gaat om de voor beleggers meest interessante fair value-categorie (de meer subjectief bepaalde level 3 fair valuewaarderingen), dan blijkt dat corporates hier nauwelijks mee te maken hebben. Voor zover corporates derhalve balansposten op fair value waarderen, zijn de waarderingen in sterk overwegende mate op basis van waarneembare inputfactoren tot stand gekomen. Dit maakt dat beoordelingen over de kwaliteit van naleving van de vele voorschriften die zien op de niet-waarneembare inputfactoren lastig te maken zijn, omdat terdege rekening moet worden gehouden met materialiteitsaspecten. Dat wil zeggen dat de reden voor het niet vermelden van informatie gelegen kan zijn in de toepassing van het in IAS 1 opgenomen materialiteitscriterium.